روزنامه های ایران تا اواسط دهه 1336 جنایی نویسی، حوادث شهری، گزارش های مربوط به سرگرمی ها از قبیل امور سینما و تئاتر را که تیراژ سازند کار مجله می دانستند و توجه زیادی هم به اخبار ورزشی نداشتند . بنابراین، از تیراژ وسیع برخوردار نبودند و خواندن روزنامه عمومیت نداشت.
روزنامه های ایران از سال 1335 با باز کردن صفحه اقتصاد و بازار به تدریج به راه تکامل گام گذاردند. آموزشهای دکتر ویلسون رئیس دانشکده روزنامه نگاری دانشگاه یوتا که در 1957 از آمریکا به ایران آمده بود و طی ماهها اقامت خود در تهران به راهنمایی روزنامه نگاران ایران پرداخته بود سبب شد که روزنامه ها از 1336 صفحات ویژه حوادث شهری، ورزش، سرگرمی ها، گزارش روز و ... دایر کنند و تیراژ ها از یکصد هزار نسخه بالاتر برود. طبق آموزش های دکتر ویلسون، روزنامه های ایران از آن پس در کنار فعالیت های دولت و پارلمان، نظر مردم و اصحاب نظر را هم در باره این فعالیت ها می پرسیدند و می نوشتند و هر روز علاقه مندی مردم به روزنامه خوانی بیشتر می شد. اخبار سینما و تئاتر در نیمه دوم سال 1335 به ابتکار غلامحسین صالحیار که دبیری اخبار مربوط را هم در روزنامه اطلاعات بر عهده داشت عنوان «صفحات هنری» به دست آورد که این عنوان در ایران تا به امروزعمومیت یافته است. در کشورهای دیگر، این مطالب تحت عنوان «سرگرمی ها» طبقه بندی می شوند.
وضعیت روزنامه های ایران تا اواسط آبان 1357 که به تصمیم سندیکای نویسندگان و خبرنگاران دست به اعتصاب زدند که بیش از دو ماه ادامه یافت بر همین منوال بود. از این پس گزارشهای مربوط به انقلاب غلبه کرد و روزنامه ها منحصرا به این کار پرداختند و بعد از آن گزارشهای جنگ مانع از بازگشت روزنامه ها به حالت عادی شد و در دهه گذشته به دلیل کنار رفتن و یا بازنشسته شدن روزنامه نگاران حرفه ای، روزنامه های ایران به وضعیتی که در تعریف روزنامه نگاری حرفه ای آمده است کاملا باز نگشته اند و توجه به اخبار دوایر دولتی و اظهارات یکسویه نمایندگان پارلمان و مقامات دیگر در آنها بیشتر، و گزارشهای سایر کشورها و اخبار مورد علاقه مردم عادی محدود است و مطبوعات به جای صفحات «مردم و روزنامه یا اصطلاحا نامه به سردبیر» دارای ستون در این زمینه هستند که عمدتا فاقد نام و نشانی صاحب مطلب است و نمی توان به آن استناد کرد.
از بررسی فهرست پروانه هایی که از تاریخ تصویب قانون مطبوعات سال 1364 (خورشیدی) صادر شده است چنین بر می آید که به بیشتر متقاضیان ازجمله روزنامه نگاران حرفه ای قدیمی پروانه انتشار داده نشده است.
تجربه نشان داده است که در هیچ کشوری روزنامه دولتی معمولا «خواننده داوطلب» نداشته است، ولی در ایران در سالهای دهه 1370 و اوایل 1380 دو روزنامه همشهری و ایران، هر دو متعلق به دولت، تیراژهای اول و دوم را دارا بوده اند که یکی از دلایل آن فقد روزنامه حرفه ای بوده است.